سر می نهد تـمــام فـلـک زیــر پای او            دل می بـرد ز اهل حــرم جـلوه های او

عبدالله است و ایل و تباری کریم داشت            با این حـســاب عــالــم و آدم گــدای او

انگــار قاب کـوچکی از عکس مجتبی            هر لحظه می تـپـد دل زیـنـب برای او

او حس نمیکند که یتیم است و خون جگر            تا با حـسیـن می گــذرد لحــظه های او

بــالاتــر از تمـامی افــلاک می نشست            وقتی که بود شــانــۀ عبــاس جــای او

نیــمش حسن و نیمۀ دیگــر حسین بود            بــوی مـدینــه می رسد از کــربلای او

مثــل رقیــه روح و روان حسیــن بود            او همچو عمه دل نگــران حسیــن بود